Welkom in de

Nadat het Wandelpark (later omgedoopt in Broersepark) in 1928 was voltooid, en er ook een eigen Amstelveense plantsoenendienst actief was, werd de aandacht van de gemeenteraad verlegd naar het noordwesten van de gemeente. Amstelveen wilde groter groeien om te voorkomen dat ze opgeslokt zouden worden door de uitbreidingsdrift van Amsterdam. Deze stad had al in twee fases, eind 1800 en begin 1900, delen van Amstelveen geannexeerd. In de buurt van een scherpe bocht in de Amsterdamseweg had men ideeën voor het aanleggen van villa’s en luxe woningen met ruime tuinen en gelegen in een groene omgeving. Mensen die de drukte van de stad ontvluchtten en tot dan toe hun heil zochten in het Gooi of de duinenrand bij Bloemendaal, wilde men verleiden voor een plek in Amstelveen. Daarvoor had de gemeenteraad het idee geopperd enkele parken als wandelgelegenheid en voor ontspanning aan te leggen. Eén ervan zou gerealiseerd worden rondom een waterplas langs de Amsterdamseweg. Deze plas was een overgebleven deel het Karnemelksegat, welke weer was ontstaan na een doorbraak van de Nieuwe Meer in de zestiende eeuw. Broerse kreeg de opdracht voor het realiseren van dit park, wat De Braak, verwijzend naar die doorbraak, zou gaan heten. Het was geen gemakkelijke opgave. De ondergrond was nat, arm en zuur, kortom niet aantrekkelijk voor menig gewas. De problemen, met de voornamelijk exotische beplanting, in het Wandelpark (Broersepark) lag nog vers in het geheugen van Broerse. In die tijd begon ook langzaam het besef te komen voor het gebruik van eigen inheemse planten. William Robinson, een Engelse schrijver van tuinboeken, beschreef in zijn boek “ The Wild Garden “ uit 1870 het werken met inheemse gewassen. Ook Willy Lange, de directeur van de Koninklijke Hoveniersopleiding in Berlijn, besteedde veel aandacht aan de mogelijkheden van het gebruik van wilde planten in zijn boek “Die Gartengestaltung der Neuzeit”, welke verscheen in 1907.

Broerse kende deze “andere” gedachten over de tuinarchitectuur, zoals hij ook wist van de oproep van de “grote” natuurinspirator, Jac.P.Thijsse, om in parken en plantsoenen gebruik te maken van planten uit onze eigen flora. Instructieve plantsoenen, waar jong en oud, kenner en niet-kenner, konden genieten van de schoonheid van inheemse wilde planten, zoals hij dat verwoordde. Daarbij had Broerse, ook vanuit zijn opleiding op buitenplaatsen, een grote liefde voor de wilde flora. Buitenplaatsen, waar volop gebruik werd gemaakt van de wilde inheemse natuur. Hij besloot daarom dat De Braak een park moest worden met soorten die pasten bij nat, arm en zuur veen. De aanleg kon aan het eind van de dertiger jaren beginnen en werd in het kader van de Werkverschaffing mede gedaan door de vele werklozen. De plas werd uitgebaggerd, delen van de rietkraag aan de oostzijde werden afgesneden en verplaatst naar de westkant. Het zodoende gecreëerde schiereiland werd vervolgens aan de noordzijde verbonden met een lange houten brug. Op het drassige veen werden paden gemaakt van snoeihout met daarop geplaatste bagger. Het “drijvende” pad door de rietlanden is daar een voorbeeld van. Aldus ontstond een rondwandeling om de plas. De eerste opzet voor de beplanting was er één gebaseerd op plantensociologische basis. Planten die volgens natuurwetten bij elkaar hoorden werden geplant. Dat mislukte deels doordat enkele sterke soorten gingen overheersen, waardoor andere weer verdwenen. Een “stabiele” plantengemeenschap ontstaat pas na vele jaren, door inwerking van factoren als neerslag, vorst, licht enz. Je kan dat niet van het ene op het andere moment aanleggen. In het vervolg ging Broerse over op een min of meer esthetische benadering ; soorten die wat kleur en vorm betrof bij elkaar pasten of juist elkaars tegenpolen waren. Het werd een zeer groot succes; het begin van de wereldberoemde Amstelveense heempark traditie.