Welkom in de

Hoewel de Braak eind jaren 30 het eerste heempark van Amstelveen was, staat haar ontstaan niet los van andere tuinontwikkelingen in Europa.
In Engeland was er door de ideeën van Robinson vanaf 1870 al een tuinbeweging op gang gekomen. Er werd toen een begin gemaakt met een wildere aanplant van inheemse soorten. Ook Zweden en Duitsland waren met vergelijkbare veranderingen in de tuincultuur bezig. Hierbij werd een mengeling van cultuur- en natuurplanten gebruikt. Begin 20e eeuw liet de Duitser Willy Lange de inheemse flora prefereren boven cultuurgewassen. In Nederland werd dit overgenomen door diverse schrijvers en tuinmensen. Dit leidde onder andere tot het Thijsse’s Hof in Bloemendaal (1925).
Chris Broerse was een groot liefhebber van de Nederlandse flora. Als Chef en Directeur van de plantsoenendienst wilde hij samen met Koos Landwehr de oude veenplas de Braak tot park ontwikkelen. De ondergrond was (en is) pure veen, arm en zuur. Onder invloed van de plantensociologische studies van prof. dr. V. Westhof probeerde hij een aantal landschapjes te creëren die zich op het veen zouden thuis voelen. Hij gebruikte hiervoor uitsluitend planten uit de Nederlandse flora. Omdat er nog geen Nederlandse naam voor dit soort parken bestond, bedacht hij de term ‘heempark’. Enige jaren later zou hij de opgedane ervaring gebruiken om het Dr. Jac. P.Thijssepark te ontwerpen.
Gegevens o.a. uit ‘Amstelveen in het groen’. (Galjaard / Koningen)

Begin jaren 40 is er nog steeds een gebrek aan werk. Ondanks de Duitse overheersing wil Chris Broerse een park maken aan de grens met de Hoornsloot. Dit zou een mooie omgeving scheppen voor de ernaast te bouwen villa’s. Hij had geleerd van de experimenten in de {door}Braak. Het letterlijk scheppen van minilandschapjes was geen groot succes geworden. In het ontwerp van het latere Thijssepark liet hij dat idee dan ook voor een deel los.
In plaats daarvan ontwierp hij een park met tuinkamers. Ieder kamer had zijn eigen sfeer. De planten in iedere kamer zorgde voor het behang en meubels. Dit betekende niet dat deze planten in de natuur bij elkaar groeien, zure moerasplanten konden uitstekend naast droge kalkplanten groeien. Het belangrijkste was dat de planten qua kleur, hoogte, structuur en textuur één geheel zouden vormen.
Het ontwerp was klaar, zelfs een flink deel van het grondwerk was gedaan. Door de bezetting van ’40-45′ kwam de aanleg stil te liggen. De Heuvel in het midden van het park was toen al aangelegd. Omdat veen te veel inklinkt en er niet genoeg grond voorhanden was is voor de aanleg van deze verhoging huisvuil gebruikt. Nog steeds komen de medewerkers van het park apothekers- potjes uit deze tijd tegen tijdens het onderhoud. De heer Landwehr was toen al de rechterhand van Chris Broerse. Tijdens de bezetting maakte hij dankbaar gebruik van de ontoegankelijkheid van deze heuvel. Hij zat in het verzet en kon zich daar verschuilen. Hij hield er zelfs een geit om zichzelf te voeden. Na de bezetting werd eerst het deel aan de prins Bernhardlaan aangelegd, het middelste deel van het park kwam in de jaren ’50 en 60′ klaar. het deel dat parallel loopt aan de Oude Karselaan en uitkomt op de Amsterdamse weg werd pas in de jaren’ 70 aangelegd. Hoewel de beheerders van het Dr. Jac. P. Thijssepark het oorspronkelijk ontwerp als basis houden, is het onmogelijk planten altijd te dwingen. Hun voornaamste taak is de tuinkamers in hun sfeer te laten. Dit betekent dat planten kunnen ‘verhuizen’ Maar de bedoelingen van Chris Broerse en Koos Landwehr zullen nooit verlaten worden.